Παράδεισος είναι οι άνθρωποι. Με την προϋπόθεση ότι αποδεχόμαστε την φθορά και την ανθρώπινη ατέλεια. Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παράδεισου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Επειδή τότε ο Παράδεισος είναι εύθραυστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν η Κόλαση. Γιατί η έννοια δικαίωμα παραπέμπει σε κάτι που οφείλουν οι άλλοι να μας παραχωρήσουν και όχι σε κάτι που οι ίδιοι θα κερδίσουμε και θα καθορίσουμε σε βάθος χρόνου; Γιατί τον Παράδεισο τον φαντασιώνουμε ως παθητική χαρισμένη απόλαυση; Είναι δυνατόν να υπάρχει Παράδεισος χωρίς δημιουργικότητα και ενεργή συμμετοχή; Η ματαίωση στις διαπροσωπικές σχέσεις οδηγεί κυρίως τα βήματα στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή. Όλο και περισσότερο πείθομαι ότι είμαστε φτιαγμένοι ως άνθρωποι για να βιώνουμε πληρότητα μέσα στην αγάπη και στο αυθεντικό μοίρασμα με τους άλλους. Διψάμε για κοντινότητα, για αλληλοπεριχώρηση, για αμοιβαίο καθρέφτισμα και εμπλουτισμό της ζωής. Δικαίωμα Οι άλλοι γίνονται ο τόπος, ακόμα κι όταν ο τόπος δεν υπάρχει. Είναι εκπληκτικό ότι η επιθυμία και η ελπίδα για βελτίωση των σχέσεων ανοίγει απρόβλεπτα μονοπάτια προσωπικών εσωτερικών διεργασιών και αυτογνωσίας. Αλληλένδετα η προσωπική εξέλιξη και οι διαπροσωπικές σχέσεις. Ανεξάντλητη η ιαματική δύναμη της αγάπης. Παράδεισος είναι οι άνθρωποι. Οι ζωές των άλλων, οι συνηχήσεις, η διαφορετικότητα, οι συγκρούσεις, τα αδιέξοδα, οι υπερβάσεις, η δημιουργικότητα των άλλων. Τα υπαρξιακά ερωτήματα που αναβλύζουν πέρα από τις ψυχολογικές απαντήσεις. Η γενναιότητα των παιδιών καθώς προσπαθούν να μην αποθαρρυνθούν από τις αστοχίες των γονιών. Η πίστη να ελπίζουν στους γονείς, κάθε φορά από την αρχή. (Από τον πρόλογο του βιβλίου) Δικαίωμα