Κι έτσι, έχω φτιάξει στο νου μου σαν ιδανικό που θα ήθελα να αγγίξω την εικόνα μιας όμορφης καμηλοπάρδαλης. Γιατί έχει τέσσερα πόδια που πατούν στη γη. Δεν πετά ώστε να μην προλαβαίνει να αφομοιώνει. Καμιά φορά μπορεί να μοιάζει σαν να έχει ακόμα και κάποια αστάθεια. Αλλά πατά σταθερά. Έχει το χρόνο να απορροφά τις ουσίες της γης, τις ανάγκες και την πραγματικότητα, είτε αυτή είναι η λάσπη είτε το ανθόσπαρτο λιβάδι, χωρίς να το ισοπεδώνει με το βάρος της. Παράλληλα έχει το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό. Εκεί βρίσκει και την τροφή της, δεν έχει ανάγκη να σκύψει. Βλέπει μακριά, έχει όραμα, όπως πρέπει να έχουμε κι εμείς, και η τροφή μας να είναι πιο πνευματική, πιο άυλη. Και, τέλος, κάπου στο μεταξύ έχει και μια καρδιά. Γιατί αρχιτεκτονική χωρίς καρδιά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει.

Η Όμορφη καμηλοπάρδαλη...του Αλέξανδρου Τομπάζη είναι ένα έντονα αυτοβιογραφικό βιβλίο, στο πνεύμα άλλωστε της εξαιρετικά επιτυχημένης σειράς: από τα παιδικά του χρόνια στις Ινδίες, το ξαφνικό φευγιό λόγω της βαριάς αρρώστιας της μητέρας του στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, το τέλος του πολέμου στην Αγγλία, την άφιξη στην Ελλάδα το 1946, αλλά και προσωπικές αναμνήσεις από τα σχολικά του χρόνια, το Πολυτεχνείο, τα πρώτα βήματα στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Με ύφος συχνά αυτοσαρκαστικό, ένας από τους πιο επιφανείς σήμερα Έλληνες αρχιτέκτονες θυμάται κάποιες επαγγελματικές αβλεψίες του και τις συνέπειές τους, αλλά και τις καλές στιγμές, με μια αναδρομή στα πιο αγαπημένα από τα παιδιά του... Το βιβλίο αυτό δε φιλοδοξεί να παρουσιάσει το έργο του Αλέξανδρου Τομπάζη, αλλά το ταξίδι που οδήγησε σ' αυτό, ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό, ένα ταξίδι από τις πρώτες αναζητήσεις μέχρι τη σκέψη για το πού βαδίζει σήμερα η αρχιτεκτονική.
Το κείμενο συνοδεύουν μια σειρά φωτογραφιών από τα παιδικά του κυρίως χρόνια, που τράβηξε ο φωτογράφος πατέρας του, καθώς και πολλά σκίτσα από το χέρι του ίδιου του αρχιτέκτονα.

Η Όμορφη καμηλοπάρδαλη... είναι τα ίχνη ενός ευγενικού πάθους στην εξομολόγηση, στην αρχιτεκτονική, στο στοχασμό. Ένας σημαντικός αρχιτέκτονας ανακατεύει το εργαστήρι του εαυτού και της επαγγελματικής εμπειρίας. Ο Αλέξανδρος Τομπάζης μιλάει συναρπαστικά για το μέσα και το έξω ενός κόσμου που πιστεύει στην ατομική ευθύνη, στη συνεννόηση, στην κοινή ευτυχία.

Μισέλ Φάις