…Συ­ναρ­μο­λο­γού­σα ένα παζλ με πολ­λές πα­ρα­στά­σεις, που τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές ήταν αντι­φα­τι­κές. Μά­ζευα όσα κομ­μά­τια μπο­ρού­σα. Μά­ζευα εικό­νες και στιγ­μές. Η ανα­το­λή και η δύ­ση, ο κο­σμο­πο­λι­τι­σμός και η συ­ντη­ρη­τι­κό­τη­τα, η θρη­σκευ­τι­κή πί­στη και η κο­σμι­κό­τη­τα, το ιστο­ρι­κό βά­ρος και η ελα­φρό­τη­τα της στιγ­μής, το χθες και το σή­με­ρα, όλες οι όψεις μι­ας και μο­να­δι­κής πό­λης. Νό­μι­ζα πως έτσι θα έκλει­να έναν έναν τους λο­γα­ρι­α­σμούς μου με την Πό­λη, που λά­τρε­ψα. Λο­γα­ρι­α­σμούς που εκεί­νη μου εξό­φλη­σε και με το πα­ρα­πά­νω αλ­λά που εγώ ένι­ω­θα πως μπο­ρού­σε να μου δώ­σει κι άλ­λο…

…Ακό­μη και σή­με­ρα νο­μί­ζω πως δεν έχω φύ­γει ορι­στι­κά. Πως όπου να ναι θα μπού­με στο αυτο­κί­νη­το και με τον Συ­με­ών θα φτά­σου­με στην Πό­λη, που θα είναι το σπί­τι μας! Ευσε­βείς πό­θοι, αισι­ό­δο­ξων αν­θρώ­πων που αγα­πούν να κά­νουν τα όνει­ρά τους πραγ­μα­τι­κό­τη­τα…