Μέσα στην έννομον τάξιν που διέπει την κοινωνία, υπάρχουν κι αλλόκοτοι, που δαρμένοι και άπαρτοι μέσ’ στη λύπη τους, χαμογελούν, χαζογελούν και χαίρονται τη χαρά που μπορούν να γευθούν, όση τους άφησαν να χαρούν κι όσο κι όποια τους έκαναν οι άλλοι κι ο αδύναμος εαυτός τους να τους αξίζει. Φαίνεται τελικώς, ότι τα εγκλήματα τα παράγει η συμμετοχή μας στη λογική του κόσμου ετούτου, η αποδεικτική βεβαιότητα που προσδίδουμε στη σαθρότητα των συλλογισμών μας, η ευθιξία μας που την υποδαυλίζει η άρνησή μας να αποδεχτούμε τον εξευτελισμό μας. Η κοινωνιολογία του Παπαδιαμάντη μοιάζει και είναι η σωτηριολογία των κάθε λογής αδικο-χαμένων της ζωής!