… Αφού πέ­ρα­σαν χρό­νια με τις δι­ά­φο­ρες ιστο­ρί­ες στο μυ­α­λό μου, απο­φά­σι­σα να μα­ζέ­ψω κά­μπο­σες απ’ αυτές και να τις γρά­ψω, να τις βά­λω να κα­τοι­κούν σε ένα βι­βλίο. Ωραία!

Από την αρ­χή δι­α­πί­στω­σα πως έκα­να πο­λύ κα­λά, αφού αμέ­σως άρ­χι­σα να απο­κο­μί­ζω κέρ­δη και βελ­τι­ώ­σεις, με κυ­ρί­αρ­χο όφε­λος την απαλ­λα­γή μου από την κα­τη­γο­ρία που μου απηύ­θυ­ναν οι φί­λοι μου όλα τα προ­η­γού­με­να χρό­νια όπο­τε πή­γαι­να να δι­η­γη­θώ οποι­α­δή­πο­τε από αυτές, ασχέ­τως εάν εμέ­να δεν μου και­γό­τα­νε καρ­φά­κι για τα σχό­λια και τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς που άκου­γα. Μου λέ­γα­νε: «Εχθές, μας την είχες πει αλ­λι­ώς αυτή την ιστο­ρία», γε­λού­σαν κι­ό­λας που με έπι­α­σαν να λέω ψεύ­τι­κη ιστο­ρία, αλ­λά δεν με ένοι­α­ζε πο­σώς: Εγώ, να πω την ιστο­ρία ήθε­λα, να πε­ρά­σω ωραία, και έτσι, πιο πο­λύ απ’ όλους γε­λού­σα εγώ…