Ο Παπαδιαμάντης, στα τρία αυτά πασχαλινά διηγήματα, παρατηρεί, σχολιάζει και καυτηριάζει ή επαινεί, κατά περίπτωση, πρόσωπα και καταστάσεις μέσα στον κοινωνικό περίγυρο. Δεν κοινωνιολογεί ή απλώς ηθογραφεί. Ο κόσμος έτσι ήταν, είναι και θα είναι, όσο κι αν παλεύουμε να τον φτιάξουμε. Αυτός ο σπαραγμός είναι ένα στοιχείο λογοτεχνικής χάρης με την ευαισθησία και τη γλωσσική ομορφιά του συγγραφέα, που ξέρει να απαλύνει την οδύνη με την προσδοκία της Βασιλείας.