Και να 'χει μοσκέψει, ένα τσουλούφι απ' το μαύρο του μαλλί πέφτει στο μέτωπό του, κόμποι κόμποι ο ιδρώς να τρέχει από το κούτελο, αυλάκι στο λαιμό του, ο γιακάς του μοσκίδι... κι απάνου κάτου οι δοξαριές του Βιολιτζή κι ο κλαριντζής εκεί, να επιμένει και δόστου ο μπάλος και δόστου ο Αλέξης, να γυρίζει και να κάνει καθιά και να χτυπάει την άκρη απ' το παπούτσι του το μαύρο και πάλε απάνου και μετά κι άλλη καθιά. Σεμνή, χωρίς αντράλες και περίσσα πετάγματα, ήρεμα.