«Όταν πρέπει να διαλέξεις ανάµεσα σε δυο µονοπάτια,

ψάξε να δεις ποιο είναι της καρδιάς.

Όποιος διαλέγει το µονοπάτι της καρδιάς,

δεν κάνει ποτέ λάθος».

Λίγους µήνες µετά τον Μάη του ’68, ο Ντιονίσιο µε τη σύντροφό του στη ζωή και τους αγώνες, την Κριστίνα, έχουν εγκατασταθεί ξανά στην Ισπανία και προσπαθούν να βάλουν σε µια τάξη τη ζωή που άφησαν στη µέση κυνηγώντας τη χίµαιρα στο Παρίσι.

Τα ερωτηµατικά και η αναζήτηση της αλήθειας –γενικά και ειδικότερα της δικής του αλήθειας– δεν έχουν πάψει στιγµή να τον βασανίζουν, ενώ η Κριστίνα νιώθει πια την ανάγκη να κατασταλάξει κάπου, να ζήσει ήρεµα, προστατευµένη, να κάνει ένα παιδί.

Και λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά, ο Ντιονίσιο παίρνει την απόφαση να κάνει µόνος του ένα ταξίδι στην Ανατολή. Ξεκινάει λοιπόν έναν περίπατο που του επιβάλλει η καρδιά του κι εκείνος αναγκασµένος υπακούει.

Παίρνει µαζί του τον Δον Κιχώτη, υπόσχεται στην Κριστίνα να επιστρέψει σε έναν χρόνο, καθησυχάζεται όταν εκείνη του λέει πως θα τον περιµένει σαν άλλη πιστή Πηνελόπη και χάνεται στα βάθη της Ασίας µε σταθµούς την Πόλη, το Ερζερούµ, το Δελχί, τη Βεγγάλη, το Κατµαντού, τη Μπεναρές, τη Σαϊγκόν, το Μπαλί. Κάνει φίλους, γνωρίζει ανθρώπους, θρησκείες, τρόπους ζωής, χαίρεται µε τον τίτλο «ο πρώτος Ισπανός χίπη της Ανατολής», ζει τον πόλεµο στο Βιετνάµ.

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις αν δεν τους κουβανείς µες στην ψυχή σου…», θυµάται τους στίχους του Καβάφη στο ταξίδι του, όταν τον πλησιάζει ο θάνατος, αυτός που ο ίδιος κρύβει µέσα του, που την τελευταία στιγµή καταφέρνει να τον αντιµετωπίσει και να επιστρέψει στη ζωή και στο σπίτι του.

Εκεί θα βρεθεί απέναντι σ’ έναν άλλο θάνατο και µια γέννηση.