Ο τελευταίος ποταμός που γέννησαν ο Ωκεανός και η Τηθύς δεν ήταν ο μικρασιατικός Σκάμανδρος, όπως θέλει ο Ησίοδος (Θεογονία). Ήταν ο Ορόντης της Συρίας, σύμφωνα με ένα Λατίνο μυθογράφο του δεύτερου μεταχριστιανικού αιώνα. Ο Ορόντης γίνεται, έτσι, δεκτός στην πολιτιστική παράδοση Ελλήνων και Ρωμαίων, αναγνωρίζεται δηλ. η σπουδαιότητά του για ολόκληρη την περιοχή που διασχίζει, από τον Βόρειο Λίβανο ως τον κόλπο της Αλεξανδρέττας (περ. 400 χλμ.). Με τα πλούσια νερά του γονιμοποιεί τη γη για ζώα και ανθρώπους, προκαλεί την επικοινωνία. Κάποτε γίνεται τόσο ορμητικός, που οι αρχαίοι τον ονόμασαν Τυφώνα, Δράκο ή Αξιό και οι Άραβες el Ási («ο επαναστάτης»). Στην κεντρική κοιλάδα του ποταμού υπάρχει ένας λόφος, τετει-χισμένος καλώς, μετασχηματισμένος από τη ροή του νερού σχεδόν σε χερσόνησο, ον ποιεί χερρονησίζοντα ο Ορόντης (Στράβων). Στην πόλη που ίδρυσε στο λόφο ο Σέλευκος Ι. Νικάτωρ (περ. 358 – 281), γύρω στο 300 π.Χ, έδωσε το όνομα Απάμεια. Ήθελε, έτσι, να τιμήσει τη γυναίκα του Απάμη, κυρίως όμως να ελέγχει με κτίσματα και εποικισμό τη Βόρεια Συρία. Πολύ γρήγορα η Απάμεια έγινε σημαντική στρατιωτική βάση και έδρα του βασιλικού νομισματοκοπείου. Παράλληλα, ανέπτυξε έντονη πνευματική κίνηση. Από εδώ κατάγονταν ο διάσημος γιατρός Αρχιγένης, ο πλατωνικός φιλόσοφος Νουμήνιος και ο δημιουργός (Οππιανός;) του ποιήματος Κυνηγετικά (2. αι. μ.Χ.). Προς το τέλος της αρχαιότητας δίδαξε στην Απάμεια ο νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος, του οποίου μαθητής υπήρξε ο υπομνηματιστής του Αριστοτέλη Δέξιππος. Ο των φιλοσόφων εξ Απαμείας χορός παραδίδει μαρτυρία της εποχής (4. αι. μ.Χ.). Σε ψηφιδωτό από την πόλη εικονίζονται ο Σωκράτης και άλλοι φιλόσοφοι. Ο πιο διάσημος όμως Απαμεύς της αρχαιότητας υπήρξε ο στωικός φιλόσοφος Ποσειδώνιος (γενν. περ. 135 π.Χ), ο πάντων επιστημονικώτατος (Γαληνός), καθολικό πνεύμα που ταξίδεψε πολύ και προβλη-ματίστηκε για τις αιτίες των πραγμάτων, για την οριοθέτηση και το συσχετισμό τους βάσει της λογικής. Πολύ γαρ το αιτιολογικόν παρ’ αυτώ και το αριστοτελίζον. Τις σκέψεις του για την έντεχνη χρήση της γλώσσας, ό,τι θα ονομάζαμε ποιητική του Ποσειδωνίου, παρουσιάζει ερμηνευτικά το βιβλίο του Αλέξανδρου Κεσίσογλου