Όταν διαβάζουμε ένα αφηγηματικό κείμενο, αυτό που κυρίως μας ελκύει είναι οι χαρακτήρες του. Αυτούς αγαπάμε, μισούμε, ονειρευόμαστε, γι' αυτούς συζητούμε, διαφωνούμε ή και τσακωνόμαστε. Γι' αυτούς, που δεν είναι παρά λέξεις στο χαρτί, δείγματα του παραδειγματικού άξονα τοποθετημένα στην κατασκευασμένη αφήγηση σύμφωνα με τους κανόνες του συνταγματικού άξονα. Τότε, γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως ως αναγνώστες γινόμαστε αθώα παιδιά, που επιζητούν την παραμυθία και αποζητούν τους ήρωές τους; Κι εάν αυτοί που λατρεύουμε ως ήρωες, αποδεικνύονται αντιήρωες; Μπορεί να είναι αντιήρωας «ο Ζορμπάς ο Έλληνας» και ο Λούης ένας άκακος δολοφόνος; Πώς γίνονται οι δυο τους μαζί με τον Βασίλη τον Αρβανίτη μυθοπλαστικά εργαλεία νιτσεϊκής κριτικής της ηθικής; Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον Λουκή Λάρα και στον αφηγητή της Πυραμίδας 67; Πώς η στερεοτυπική σύνδεση του γυναικείου σώματος με την αμαρτία καθιστά αντιηρωίδες την Ιωάννα, τη Σμαραγδή και τη Μυρσίνη; Τι είδους είναι ένας έρωτας πιασμένος στα "δόντια της μυλόπετρας" ενός υπαρξιστικού, αντιηρωικού μυθιστορηματικού κόσμου; Κι αν όλοι οι παραπάνω αντιήρωες και αντιηρωίδες δεν αποτελούν φιγούρες του θεάτρου σκιών, τι δουλειά έχει ο Καραγκιόζης στο μυθοπλαστικό παζάρι;