Μια ολόκληρη ζωή μπαινόβγαινε σε αίθουσες διδασκαλίας και σε σχολικά εργαστήρια· ήταν η μεγάλη του αγάπη, το μεγάλο του πάθος. Ποτέ δεν κουράστηκε ούτε βαρέθηκε· αγαπούσε τα παιδιά σαν να ήταν δικά του και γι’ αυτό άλλωστε εισέπραξε πολλή εκτίμηση, σεβασμό και πολλή αγάπη. Τα παιδιά, κάθε ηλικίας, είναι αυστηροί, αλλά δίκαιοι κριτές, αντιλαμβάνονται πότε ο δάσκαλος -με την ευρύτερη έννοια- ενδιαφέρεται ειλικρινά γι’ αυτά και πότε όχι. Αν μπορούσε να ξαναρχίσει τη ζωή του, τα ίδια βήματα θα έκανε και πάλι δάσκαλος θα γινόταν. Στη μακρά πορεία του συνάντησε παιδιά απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλες τις ηλικίες. Παιδιά φτωχά, εργαζόμενα, βιοπαλαιστές, πλουσιόπαιδα, παιδιά με φιλότιμο, αλλά και παιδιά με αλαζονεία και έπαρση· καθένα με την ιστορία του, που τον σημάδεψε. Όλα όμως ήταν παιδιά· παιδιά που χρειάζονται στοργή, αγάπη και κατανόηση. "Το βιβλίο "Δάσκαλε... όταν δίδασκες" του Ανδρέα Γούτη, αποτελεί ύμνο στο ύψιστο λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Προβάλλει καταστάσεις και τρόπους αντιμετώπισης καθημερινών προβλημάτων, μαθητών όλων των ηλικιών, μέσα και έξω από αίθουσες διδασκαλίας. Προσωπικά, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, ένιωσα συγκλονισμένος και δικαιωμένος για την επιλογή του επαγγέλματός μου. Σε πολλά σημεία συγκινήθηκα ιδιαίτερα." Ηρακλής Χ. Σπυρίδης, τ. σχολικός σύμβουλος