Η διήγηση του Ιάσονα (1953) σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του Βασίλη Βασιλικού στη νεοελληνική πεζογραφία. Ο Ιάσονας του Βασιλικού είναι ένας σύνθετος ήρωας, που κινείται στο μεταίχμιο εφηβείας και ενηλικίωσης, εξάρτησης από την πατρική εξουσία και ελευθερίας, προσκόλλησης στην πατρίδα και φυγής, ασφάλειας και περιπέτειας, μοναξιάς και συντροφικότητας, πεδιάδας και βουνού, στεριάς και θάλασσας, προφορικού και γραπτού λόγου. Ο συγγραφέας αντλεί την έμπνευσή του από τον αρχαιοελληνικό μύθο, για να αναπτύξει έναν εντελώς προσωπικό στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση και ιδιαίτερα πάνω στη γοητευτική και ταυτόχρονα επικίνδυνη περιπέτεια της νεότητας.