Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο ελληνικός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια. Ελάχιστες ταινίες γυρίζονται πλέον και προβάλλονται μπροστά σε άδεια καθίσματα. Στο σινάφι των κινηματογραφιστών αναζητούνται υπεύθυνοι παντού. Ανάμεσα στα "μαύρα πρόβατα" περιλαμβάνεται ο Δημήτρης Ευθυμίου, κριτικός με δρακόντεια πένα πάλαι ποτέ. Σύμφωνα με τη σχετική σπερμολογία, ο Ευθυμίου μισεί θανάσιμα τους ντόπιους σκηνοθέτες. Η αλήθεια είναι πως εκείνος, τώρα πια, δεν μισεί και δεν λατρεύει κανέναν. Πλήττει αφόρητα με τη δουλειά του και θα άλλαζε ευχαρίστως με όποιον δεχόταν να μεταβεί αντ' αυτού στη Θεσσαλονίκη, για να καλύψει -όπως κάθε χρόνο- το Φεστιβάλ.
Η φετινή διοργάνωση, όμως, του επιφυλάσσει απροσδόκητες συγκινήσεις. Πίσω από τις πλάτες του και γύρω από μια νεαρή ηθοποιό στήνεται ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όπου ο πόθος παραχωρεί συχνά τη θέση του στις δολοπλοκίες, τη ματαιοδοξία και τον κίνδυνο. Ο Ευθυμίου, εν αγνοία του, θα εξυπηρετήσει σχέδια τρίτων και όταν θελήσει να απεμπλακεί, θα διαπιστώσει πως είναι πολύ αργά. Βρίσκεται ήδη στο μάτι του κυκλώνα.

Με έκανε να ζηλέψω την αφηγηματική του φλέβα, την ευφορία και τον οίστρο του.
Μένης Κουμανταρέας, Διαβάζω