Εκείνο το πρωί η Φρανσουάζ πήρε τον καφέ της, κάθισε αναπαυτικά στο άνετο πλαϊνό καλάθι της παλιάς μοτοσικλέτας και τράβηξε μια τζούρα από το άφιλτρο τσιγάρο της. Όλα έδειχναν ότι ερχόταν άλλος ένας παγωμένος χειμώνας στο μικρό, ήσυχο Ομπλίκ, στην άκρη της Γαλλίας, μακριά από τα γεγονότα, κι αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό. Μπορεί να μη δήλωνε πλέον δημοσιογράφος της Λιμπερασιόν ή της Ουμανιτέ, μα δούλευε πάντα καλύτερα μόνη.
Είχε φωνή εδώ. Φωνούλα έστω· αλλά ήταν η δική της φωνούλα και κανείς μα κανείς, δεν της έλεγε τι να πει. Δεν ήξερε ακόμα τι θα έφερναν οι επόμενες μέρες.
Για λίγες ακόμη ώρες το μικροσκοπικό νησί θα απολάμβανε την άγονη μοναξιά του στο πέλαγος του Ιρουάζ, πριν γίνει το βασικό θέμα σε κάθε ειδησεογραφικό σάιτ, τόσο απροσδόκητα, που θα απασχολούσε ειδικούς και μη για ολόκληρες δεκαετίες.