«Από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου εμφανίζονται η γη και η θάλασσα, οι ζωντανοί και οι πεθαμένοι. Η ανταπόκριση που υπάρχει ανάμεσά τους θυμίζει τα όργανα κάποιου κουαρτέτου που προσπαθούν να εκφράσουν την πιο απελπισμένη μουσική της εσωτερικής ζωής. Υπάρχει μια μοναξιά δεμένη με μια κατάρα της ψυχής. Μια κατάρα που κανένας δεν ξέρει ποιος την πρόφερε αλλά ούτε και πώς να της ξορκίσει. Ο ΜΙΣΕΛ ΝΤΕΛ ΚΑΣΤΙΓΙΟ άντλησε τους πιο πικρούς τόνους από αυτό το τόσο μεγάλο θέμα...»