Ο Χένρυ Τζέιμς υποστήριζε πως η χαριτωμένη Ντέιζυ ήταν «μόνο ποίηση, σκέτη ποίηση, και τίποτ' άλλο», και είχε δίκιο. Με την Ντέιζυ, εγκαταλείπει για πρώτη φορά την αυστηρά κοινωνιολογική του στάση, και αφήνει την ποίηση να περάσει σ' ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα.
Η Ντέιζυ αψηφά τους αυστηρούς κώδικες και πληρώνει ακριβά την επανάστασή της. Είναι όμως τόσο δροσερή και αθώα, που ο αναγνώστης δεν μπορεί να μην κλάψει τα χαμένα της όνειρα και τα νιάτα της.