Ο Μορέλ, πρώην αντιστασιακός εκτοπισμένος στα ναζιστικά στρατόπεδα, συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα υπερασπιζόμενος τους ελέφαντες που αφανίζονται ανελέητα από αποικιοκράτες, ιθαγενείς και αυτονομιστές. Μέσα από ένα φαντασμαγορικό οδοιπορικό στη Μαύρη Αφρική στο κατώφλι της αποαποικιοποίησης, ο μοναχικός esperado Μορέλ διασταυρώνεται με κάθε δείγμα της ανθρώπινης κωμωδίας που μαγνητίζει
η καρδιά του σκότους: τυχοδιώκτες, παράσιτα, οπορτουνιστές, λιποτάκτες, γραφειοκράτες αλλά και μάγους, ιερείς, φυσιοδίφες, ιδεαλιστές, ερημίτες. Και μία νεαρή Βερολινέζα.
Έναν αιώνα σχεδόν μετά τον Μόμπυ Ντικ, ο Gary επιλέγει ένα μεγάλο θέμα και γράφει ένα μεγάλο μυθιστόρημα κερδίζοντας το πρώτο του βραβείο Goncourt το 1956. Σε μια εποχή που ουρλιάζει έντρομη πως οι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε ρινόκερους, ο Gary απαντά πως οι ελέφαντες είναι ανθρώπινα πλάσματα και υπερασπίζεται «έναν κόσμο όπου θα υπάρχει χώρος ακόμη και για μια τόσο αδέξια, τόσο ανοικονόμητη ελευθερία».
Τελικά αυτός ο Μορέλ «αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί».