ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΩΣ Βαδίζω σ’ ένα έρημο νησί, που χτυπά στην καρδιά μιας έρημης χώρας. Ό,τι αποσπά το βλέμμα μου, ολόγυρα, κομμάτια χέρσων χωραφιών περιφραγμένα με σκουριασμένα θλιβερά συρματοπλέγματα για να γνωρίζει ο περαστικός πως κάποιοι τα ορίζουν, πως είναι ιδιόκτητα κι έχουν του νόμου την προστασία. Ελεύθερα ι δ ι ο κ τ η σ ι α κ ώ ς παραμένουν για την ώρα τα φαλακρά βουνά, οι άνεμοι και το νερό όταν ακόμα πέφτει από το σύννεφο στη γη. Τα πάντα σε κομμάτια, τίποτε ολόκληρο ή μοιρασμένο ποτέ δίκαια στον κόσμο. Αλλά το πιο σημαντικό δεν είν’ αυτό. Είναι το μάταιο της υπόθεσης εν γένει. Πραγματικός ιδιοκτήτης μονάχα του σαρκίου του τυγχάνει ο καθένας. Κι ένοικος σε όλα τ’ άλλα.