Η τόσο ευρύτατα διαδεδομένη φήμη του Πόε ως "καταραμένου" ή "μαύρου" ποιητή δεν θα έπρεπε να μας επηρεάζει καθόλου ούτε και να αποτελεί πεδίο έλξης. Όλα τούτα υποδεικνύουν περισσότερο την πολιτισμική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εδώ και απροσδιόριστο χρόνο, όπου το έλλειμμα μιας παιδείας που να μην είναι απλώς φιλολογική αλλά και ηθικοπολιτική κάνει την παρουσία του όλο και πιο έντονα ή, στην καλύτερη περίπτωση, αναδεικνύουν την ανημπόρια μας να προσεγγίσουμε μ' αγάπη ένα λόγο που ξεφεύγει από τη μονοτονία και την κοινοτοπία και να μιλήσουμε για τα θέματα "τα πιο σημαντικά της καρδιάς" που λέει κι ο ποιητής. Βέβαια, τα θέματα αυτά πάντα τρόμαζαν και τρομάζουν, εκτός ίσως από την αρχαία Πόλη που τα φιλοξενούσε στο θεσμό του αρχαίου θεάτρου και της ποίησης και τα έκανε κομμάτι της. "Καταραμένος" άλλωστε είναι ο ποιητής που από τη γλώσσα του είναι στερημένος. Τούτο θα ήταν εφιαλτικό για εκείνον