Στα δέκα διηγήματα αυτού του τόμου θα ανακαλύψουμε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες του Μωπασάν με τον Πόε και Χόφμαν. Το φανταστικό διήγημα φαίνεται ότι μαγνητίζει έντονα τον μεγάλο διηγηματογράφο. Σαν σίγουρος τεχνίτης που είναι βρίσκει κοιτάσματα έμπνευσης και το αντλεί άπληστα στην τρελά που τον κυνηγά μια ζωή και που μάλιστα την παροξύνει με τη χρήση ναρκωτικών και τον αιθέρα. Ως, ένα σημείο, μέχρι τη στιγμή που κλείνεται οριστικά στο φρενοκομείο, φαίνεται να ελέγχει τις κρίσεις του, κρατάει λεπτομέρειες για τις εκρήξεις και τις παραισθήσεις του, τις καταγράφει με πρωτοφανή ψυχραιμία και καθαρότητα, ακόμα έρχεται σε επαφή με άλλους ομοιπαθείς, αρπάζει αχόρταγα τα συμπτώματα τους και τα μεταπλάθει σε έργα τέχνης.