άλλη μεγαλύτερη ευχαρίστηση έως το τέλος
της ζωής δεν γνωρίζω
παρά να συγκεντρωθούν όλοι οι πολίτες σε
μεγάλη εορταστική συγκέντρωση
και οι συνδαιτημόνες στα δώματα να
ακούν τον αοιδό
καθισμένοι σε μία γραμμή και δίπλα τους
ένα πλήθος τραπεζιών
γεμάτα με ψωμί και κρέατα, όπου
ανασύροντας ο οινοχόος κρασί
από τον κρατήρα να μεταφέρει και να
προσφέρει στα κύπελλα,
αυτή πιστεύω πως είναι η μεγαλύτερη
ευτυχία

ΟΜΗΡΟΥ, ΟΔΥΣΣΕΙΑ ιχ 5-11

Τι περιλάμβανε η διατροφή στην αρχαιότητα; Τι έτρωγαν, πώς και γιατί το διάλεγαν;  Ήταν τυχαίες οι διατροφικές επιλογές ή μήπως αποτελούσαν μέρος τόσο της κουλτούρας και του πολιτισμού όσο και της ιατρικής;

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος στο βιβλίο «ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟΝ-Η τέχνη της μαγειρικής στην Αρχαία Ελλάδα» δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα καταγράφοντας τη γαστρονομική διαδρομή της κοινωνίας επί μία σχεδόν χιλιετία, από τον Όμηρο έως τον Αθήναιο. Ήδη από τότε, ο ελληνικός κόσμος συνδέει την διατροφή με την ιατρική, δημιουργώντας την διατροφολογία, με απόψεις που εκτίθενται σε αποκαλυπτικά συγγράμματα. Διαθέτει εξαιρετικά εγχειρίδια μαγειρικής, ιδρύει σχολές μαγείρων και ασχολείται  σχεδόν εξειδικευμένα με πλούσιες και περίτεχνες συνταγές, χαρακτηριστικά που προκαλούν έκπληξη και απορία.

Ο κόσμος αυτός ανακαλύπτει συνεχώς χρόνο για να ασχολείται με μία  ευχάριστη πλευρά της ζωής (και για πολλούς ίσως τη σημαντικότερη), αφιερώνοντας ακούραστος σελίδες επί σελίδων για να σχολιάσει, είτε θετικά είτε αρνητικά, διάσημους μαγείρους, να ασκήσει κριτική στα γαστρονομικά εγχειρίδια, να συνθέσει εμπνευσμένες γευστικά συνταγές ή να σατιρίσει ανελέητα τους εκπροσώπους διαφόρων γαστρονομικών απόψεων και τάσεων, ώστε να εξισορροπήσει τα πάθη του.

Οι 57 συνταγές που παρατίθενται, ένα μικρό αλλά άρτιο μέρος μιας τεράστιας συνταγογραφίας, αποκαλύπτουν στον αναγνώστη τις έρευνες του ελληνικού κόσμου στο δαιδαλώδη χώρο των γεύσεων και των συνδυασμών τους. Παράλληλα εκτίθεται ο τρόπος παρουσίασης των εδεσμάτων, η επιλογή των κατάλληλων σκευών, η προπαρασκευή και η προετοιμασία δείπνων και συμποσίων, η διακόσμηση των χώρων, η αναζήτηση των σωστών κρασιών, η επιμονή στις παλαιώσεις, η σχολαστική εμμονή στις λεπτομέρειες και γενικά ένα εθιμικό πλαίσιο σχετικό με την διατροφή που εγγίζει τα όρια μίας κοινωνικής τυπολατρείας.