Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένας οδηγός μαγειρικής, με τη στενή έννοια του όρου. Η συγγραφέας προσπάθησε με ευαισθησία και αγάπη να προσεγγίσει και να τιμήσει τους ηλικιωμένους, κυρίως, ανθρώπους, που μέσα από αντίξοες συνθήκες δεν προσπάθησαν απλώς να επιβιώσουν, αλλά διατήρησαν στην ψυχή τους την αγάπη για τη ζωή και τον τόπο τους, τη δύναμη για δημιουργία.
Το ψυχικό αυτό σθένος, μέσα από τις καθημερινές τους ασχολίες, τις διατροφικές τους συνήθειες, συνδυασμένες με τα ήθη και τα έθιμα, ακόμη και με τα παραμύθια, τους ωθούσε να μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους την αγάπη και το σεβασμό για το χθες. Το χθες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί είναι ζωντανό. Είναι ο θεμέλιος λίθος του σήμερα και του αύριο. Είναι η υπόσταση και ο πολιτισμός μας. Είναι υποχρέωσή μας να το διαφυλάξουμε και να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.