Ο Νίκος Μπογιόπουλος και ο Δημήτρης Μηλάκας αναφέρουν στον πρόλογο της νέας έκδοσης του βιβλίου τους:
 
Τότε, πριν από ένδεκα χρόνια, ήταν ο Ροναλντίνιο και ο Ζιντάν. Σήμερα είναι ο Μέσι και ο Ρονάλντο.
Τότε, στην πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου, γράφαμε: «Τις δικές μας απόψεις για το ποδόσφαιρο τις κάναμε δύο σε μια. Κι όσο κι αν θέλουμε να λέμε ότι αφετηρία μας είναι η αγάπη μας για την μπάλα και η ελπίδα μας ότι η εξέδρα θα βγάλει τελικά τους ποδοσφαιροκάπηλους στη σέντρα… στην πραγματικότητα, οι σελίδες που ακολουθούν είναι το μόνο που απέμεινε από το ασίγαστο πόθο δύο τύπων που έφτασαν στα σαράντα, αλλά αρνούνται να συμφιλιωθούν με το απραγματοποίητο πια του ονείρου τους ότι όταν θα μεγαλώσουν θα γίνουν ποδοσφαιριστές».
 
Τώρα, με μια ακόμα  δεκαετία στην πλάτη, είναι ίσως πιο εύκολη η διαχείριση «ανεκπλήρωτων πόθων». Είναι, ωστόσο, αδύνατη η συμφιλίωση  με την ιδέα ότι έχουμε τελεσίδικα «χάσει την μπάλα» και ότι το παιχνίδι μας παραμένει στα χέρια των ποδοσφαιροκάπηλων, χυδαίο εμπόρευμα και πλυντήριο ξεπλύματος για ευυπόληπτους επιχειρηματίες και για σκοτεινές δραστηριότητες. Μια τέτοιου είδους συμφιλίωση ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι η ιστορία τέλειωσε...
Προφανώς η ιστορία δεν έχει τελειώσει. «Απλώς» ζούμε το παρατεταμένο κεφάλαιο της σαπίλας, που σε σχέση με την διαχείριση του ποδοσφαίρου ως εμπόρευμα, όλα μοιάζουν ακίνητα και ολόιδια και εντός και εκτός συνόρων.