"ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΕΤΗ":
Είναι ο τίτλος δημοφιλούς νεανικού αναγνώσματος μιας μακρινής εποχής. Πραγματεύεται την επανάληψη των περιπετειών ριψοκίνδυνων ανθρώπων είκοσι χρόνια αφ' ότου αυτές είχαν συντελεστεί. Ασχολείται, δηλαδή, με τη διάρκεια των ιχνών που αφήνουμε διερχόμενοι την κοιλάδα των δακρύων. Πώς αυτά διατηρούνται και μετά τη φυσική εξαφάνισή μας. Το πρόβλημα του χρόνου και της μνήμης που επανέρχεται βασανιστικά.
Είκοσι χρόνια μετά την αναχώρησή της, η Μελίνα, τα έργα της και οι αγώνες της είναι παρόντα μέσα σε συνθήκες που άλλαξαν δραματικά. Η σημερινή πραγματικότητα ελάχιστα θυμίζει την αμεριμνησία των χρόνων που προηγήθηκαν. Τώρα έχουμε ουσιαστική ανάγκη να σκεφτούμε και να αισθανθούμε "με χρώματα και χειρονομίες ανθρώπων που αγαπήσαμε".
Η Μελίνα τότε ήταν "εκεί" και υπερασπιζόταν όλα για όσα πίστευε πως άξιζε ν' αγωνιστεί εξαντλώντας κάθε υποκειμενική και αντικειμενική δυνατότητα. Τότε διατηρούσαμε παρηγορητικές βεβαιότητες ή αυταπάτες που τροφοδοτούσαν, περισσότερο από την επίπλαστη ευημερία, την ελπίδα των ανοιχτών οριζόντων. Τώρα είμαστε "εδώ". Στην εποχή των ελλειμμάτων, οικονομικών, πολιτικών, ηθικών. "Και η ευαισθησία σε τέτοιες στιγμές τι χρησιμεύει;" αναρωτιόταν ο ποιητής. Χρησιμεύει όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Χρειάζεται για "ν' ανεβούμε λίγο ψηλότερα". Για να μη χάσουμε το δρόμο. Αυτόν που πορεύτηκε η Μελίνα, με το πείσμα της, που την έκανε σύμβολο αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας. Γιατί η Μελίνα απέρριπτε, ορμητικά και παράφορα, όπως σε όλες τις εκδηλώσεις της, τα ερωτήματα που αμφισβητούσαν την εγκυρότητα των ονείρων. Μέχρις ότου ήρθε "κάποια νύχτα μαρτιάτικη, χωρίς επιστροφή"