Ο/η φιλόσοφος που θέλει να μοιραστεί τη συζήτηση για το παρόν - ένα παρόν που αρχικά φάνηκε να είναι ανεξάντλητο, όμως, επικίνδυνα πια λιγοστεύει - οφείλει να αναλάβει μια συστηματική ανίχνευση του φιλοσοφικού μοντερνισμού: για να καταλάβει και να μας κάνει να καταλάβουμε γιατί μια τέτοια νεωτερίζουσα σκέψη η οποία, κάτω από άλλες συνθήκες λιγότερο διαστρεβλωτικές, θα έπρεπε να συνιστά το βιωμένο παρελθόν της σύγχρονης σκέψης, αποτελεί, αντίθετα, ένα αβίωτο παρελθόν το οποίο όλα μας πείθουν πως πρέπει να διαγραφεί και να σβηστεί οριστικά από τη μνήμη μας. Γιατί, όποιο νεωτεριστικό στοιχείο βιώθηκε και μορφοποιήθηκε στο πλαίσιο της τέχνης ή της πολιτικής μας αποκαλύφθηκε σαν όνειρο ή σαν εφιάλτης. Ο εφιάλτης που γεννά ένα αισθητικό ή ένα πολιτικό ιδεώδες, τα οποία, ενώ συλλαμβάνονται ποιητικά ή πραγματικά, τροφοδοτούν εν τέλει τον κυνισμό ή στην καλύτερη περίπτωση, τη φυγή. Η κίνηση με την οποία ο Διαφωτισμός αναλαμβάνει διαδικασίες εκσυγχρονισμού,