- Έχω πολλά, κοριτσάκι, πάρε κι εσύ, έλεγε η Κερασιά και της πετούσε κεράσια διπλά κι εκείνη τα έβαζε στα αυτιά της σκουλαρίκια χαριτωμένα.
- Αχ! Τι όμορφα σκουλαρίκια, έλεγαν της νύχτας τα πουλιά και τα νυχτολούλουδα συμφωνούσαν και αρωμάτιζαν το δρόμο της επιστροφής.
Έκλεινε τα μάτια και ανέβαινε. Ο πατέρας την κρατούσε από το χέρι.
- Νύσταξες, αστεράκι μου; της έλεγε.
- Όχι, μπαμπά. Μόνο κλείνω τα μάτια μου για να βλέπω καλύτερα.
Ο πατέρας χαμογελούσε.
Έφταναν στο σπίτι. Της φιλούσε τα μαλλιά.
- Όνειρα γλυκά, φαντασμένο μου.
- Καληνύχτα, μπαμπά μου, απαντούσε εκείνη.
Και μέσα της σκεφτόταν: "Τι όνειρα γλυκά, καλέ πατέρα. Τι να δω πια στον ύπνο μου όταν βλέπω τόσα θαυμαστά στον ξύπνιο μου;"

Εφτά ιστορίες λοιπόν θαυμαστές και πολύχρωμες· εφτά ορφανά και γενναία μολύβια τις καταγράφουν για να περισώσουν πολύτιμες στιγμές της ζωής.