Στην άκρη της πόλης, αποµονωµένο και σιωπηλό, στέκεται το χάρτινο σπίτι. Σ’ αυτό το σπίτι δεν κατοικούν άνθρωποι, παρά µόνο χαρτιά. Ο καλύτερος φίλος τους είναι ο άνεµος.

Μια µέρα, ένα µικρό χαρτί βρέθηκε καθισµένο στο περβάζι του ανοιχτού παραθύρου. Ο άνεµος, που είχε κοιµηθεί δυο ολόκληρες µέρες και ξύπνησε φρέσκος φρέσκος, µόλις το είδε το ρώτησε:
«Τι κάνεις εδώ, µικρό χαρτί;»
«Βλέπω τον κόσµο».
«Ποιον κόσµο;»
«Αυτόν που είναι έξω από το παράθυρο».
«Μα αυτό δεν είναι κόσµος!»
«Δεν είναι; Και πού είναι ο κόσµος;»
«Μπορώ να σε ταξιδέψω και να τον δεις, αν µου το ζητήσεις!»
«Στο ζητάω. Θέλω να γνωρίσω τον κόσµο!»