Ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, όπως αυτάρεσκα αποκαλούνταν παραφράζοντας το όνομα του «Πλάτωνος» τον οποίο θαύμαζε τα μέγιστα, αποτελεί για τους ιστορικούς της φιλοσοφίας πρόσωπο αμφιλεγόμενο. Άλλοι τον θεωρούν ως τον τελευταίο Βυζαντινό και τον πρώτο Νεοέλληνα, αφού η δράση του τοποθετείται λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, άλλοι ως τον τελευταίο Έλληνα, αφού πιστεύει πως η ελληνική απάντηση στην τουρκική λαίλαπα θα πρέπει να εδράζεται στην άρνηση του Χριστιανισμού και την αναβίωση της Αρχαίας Ελλάδας, άλλοι ως έναν αιθεροβάμονα ρομαντικό που δεν μπόρεσε ποτέ να συνειδητοποιήσει πως η επανάληψη στην ιστορία δεν μπορεί παρά να συνιστά κακόγουστη φάρσα και άλλοι ως έναν πρωτοπόρο φιλόσοφο που εκπροσωπεί στην ιστορία των, ένα νέο, γενικό τύπο διανόησης συνυφασμένο με την πτώση του μεσαιωνικού αριστοτελισμού και την αναβίωση του αναγεννησιακού πλατωνισμού.

Όποια θέση κι αν υιοθετήσει κανείς απέναντι σ'αυτή την αινιγματική, όσο και ελκυστική, φυσιογνωμία, ό,τι και να ψιθυρίζει μέσα του η συνείδησή του για τη γλωσσική και ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού και τη σχέση του με τον Χριστιανισμό, ένα είναι βέβαιο: ο Πλήθων σημάδεψε με το πολυσχιδές έργο του τόσο τον ελληνικό όσο και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.