Ένας δάσκαλος-ψυχολόγος συζητά με γονείς και συναδέλφους, σε σχολές γονέων... και όχι μόνο...

Η ανατροπή των εδώ και αιώνες καθιερωμένων ρόλων και η αποσταθεροποίηση της οικογένειας, οδηγούν τα παιδιά σε σύγχυση που δεν τους επιτρέπει να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να φτιάξουν τη δική τους ταυτότητα. Συχνά βαδίζουν στα τυφλά, χωρίς καθοδήγηση, πρότυπα ζωής και κυρίως χωρίς αξίες.

Το να είναι κανείς γονέας είναι τέχνη. Διδάσκεται. Καλός γονέας δεν είναι πλέον ο θυσιασμένος γονέας, αλλά ο ευτυχισμένος γονέας! Καλός γονέας είναι αυτός που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος. Κι ας κάνει και λάθη. Οι τύψεις, οι ενοχές, ο θυμός γίνονται ενέργεια, ενδυνάμωση, δύναμη αλλαγής.

Δε «μεγαλώνουμε» πλέον τα παιδιά μας, αλλά τον εαυτό μας: τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, το όραμά μας. Βοηθήστε τα παιδιά σας, βοηθώντας τον εαυτό σας. Το φροντισμένο «δέντρο» είναι αυτό που δίνει καλό «καρπό».

Συνήθως, κάτω από το μαθησιακό πρόβλημα ή την παραβατική συμπεριφορά του παιδιού κρύβεται κάποιο ψυχολογικό αίτιο ή/και κάποια δυσλειτουργία της οικογένειας. Εξάλλου, οι ίδιοι οι γονείς, από άγνοια ή ακόμα και με την πολλή τους αγάπη δημιουργούν κάποιες φορές την ενοχλητική αυτή συμπεριφορά. Η λύση (που δίνουν) είναι το πρόβλημα. Η «αγάπη» τους πολλές φορές ευνουχίζει, παραλύει τα παιδιά. Η αυθεντική αγάπη προπονεί, βοηθά το παιδί να γίνει ο εαυτός του, να αυτοποιηθεί.

Ας αναγνωρίσουμε τ? αυτονόητο: δεν υπάρχουν προβληματικά παιδιά. Υπάρχουν «κόμποι» που θέλουν λύσιμο ή κόψιμο... Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως! Τα ίδια τα παιδιά μάς δείχνουν το δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε...