Η ποίηση του Γ.Θέμελη είναι ποίηση κατ’εξοχήν του εσωτερικού κόσμου της ψυχής. Στην ποίηση αυτή οι εμπειρίες ή τα βιώματα δεν στέκουν στον έξω κόσμο αντικειμενικά, αλλά μετουσιώνονται σε σύμβολα που κρύβουν μέσα τους σπέρματα μιας αλήθειας βαθύτερης, πέρα ή κάτω από το γεγονός που έδωσε την ύλη και την έμπνευση, ακόμη και αν ο ίδιος ο ποιητής δεν το υποπτεύεται. Η διάσταση ανάμεσα στην προς τα έξω φαινομενικότητα και την έσω άρρητη αλήθεια δημιουργεί ένα ασίγαστο πόθο για πληρότητα, καθώς η εσωτερική όραση του ποιητή διακρίνει την ανταύγεια ενός άλλου κόσμου φωτεινού και τέλειου, που του γίνεται επιδιωκόμενος στόχος και καημός.
Στο έργο αυτό επιχειρείται μια λεπτομερής αναλυτική έρευνα, σ’ αναζήτηση αυτής της άλλης διάστασης με την υποστήριξη της Αναλυτικής Ψυχολογίας.