Ο Wim Hof, γνωστός και ως «Ιceman», μοιράζεται τη συναρπαστική ιστορία του και την αποτελεσματική μέθοδο που έχει δημιουργήσει για μια ζωή γεμάτη δύναμη, υγεία και ευτυχία.

Ο Wim Hof είναι διάσημος για τα τολμηρά του κατορθώματα, καθώς έχει σπάσει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ αντοχής σε ακραίες θερμοκρασίες ενώ έχει τρέξει μαραθωνίους ξυπόλητος σε ερήμους και παγωμένες επιφάνειες. Κυρίως όμως μας έχει αποδείξει ότι για να καταφέρεις τέτοιους άθλους δεν χρειάζεται να είσαι υπεράνθρωπος – αντίθετα, όλοι μας έχουμε απεριόριστες δυνατότητες και αρκεί να απελευθερώσουμε τη δύναμη του μυαλού μας για να τις ξεκλειδώσουμε.

Στο βιβλίο του Η Μέθοδος του Wim Hof, μοιράζεται τη γνώση του με τρόπο απλό και κατανοητό, ώστε ο καθένας να μπορεί να τη χρησιμοποιήσει και να δει θετικά αποτελέσματα μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Μέσα από σαράντα χρόνια εξέλιξης και υποστηριζόμενος από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο, ο Hof μάς διδάσκει με τη μέθοδο του πώς να αξιοποιήσουμε το κρύο και την αναπνοή μας, ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και τις πεποιθήσεις μας. Αρκεί να κυριαρχήσουμε με τον νου πάνω στο σώμα μας για να επιτύχουμε το μέχρι πρότινος ακατόρθωτο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Το κρύο και η ζέστη λειτουργούν επίσης σαν τα συναισθήματα. Το συναίσθημα, στο κάτω κάτω, είναι κάτι βιολογικό, ένα εσωτερικό βιολογικό στρες, το οποίο εκφράζεται με τις ορμόνες. Με την εκούσια επαφή με το κρύο, μαθαίνετε πώς να διαχειρίζεστε την αδρεναλίνη και την επινεφρίνη, αλλά και την ντοπαμίνη, τη σεροτονίνη, τα κανναβινοειδή και τα οπιοειδή που φυσιολογικά παράγει το σώμα σας ως αντίδραση σε αυτό το στρες».

«Όταν ανέβηκα το όρος Κιλιμάντζαρο με μια ομάδα, φτάσαμε μέχρι το τέλος, και αυτό όχι επειδή είχα ανάγκη να τονώσω το εγώ μου φτάνοντας στη γραμμή τερματισμού. Και βέβαια όχι. Η γραμμή τερματισμού δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Δεν υφίσταται. Απλώς διασφαλίζω ότι επιτυγχάνουμε τους στόχους μας. Διότι, σε τελική ανάλυση, βρισκόμαστε εκεί για να είμαστε πρωτοπόροι, για να ανοίξουμε έναν νέο δρόμο στο μυαλό της κοινωνίας, νέες δυνατότητες. Και κάθε άτομο ενώνεται με τον σκοπό του. Βήμα το βήμα, προχωρούμε».

«Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, τώρα περισσότερο από ποτέ. Έχουν ανάγκη να κάνουν τη φάση με τον Ταρζάν. Και το δέντρο, επίσης, είναι δάσκαλος. Διδάσκει το παιδί πώς να ξεπεράσει τον φόβο, να καλλιεργήσει τις κινητικές του δεξιότητες και να συνάψει τη σύνδεση μυαλού-σώματος. Είναι αυτόματη μάθηση. Κάτι που δεν μπορεί να πάρει ένα παιδί από τα βιντεοπαιχνίδια. Τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι, απλώς το αισθάνονται. Και τους αρέσει η αίσθησή του. Το δέντρο είναι ζωντανό, κι όταν ένα παιδί είναι πάνω στο δέντρο όταν φυσάει αέρας, τότε ζει μαζί με εκείνο το δέντρο που κουνιέται πέρα δώθε. Νιώθει μια βαθιά σύνδεση, μια δυνατή συγγένεια. Πρέπει να έχουν τον νου τους και να είναι πολύ προσεκτικά, και αυτό τα φέρνει στο βάθος του εγκεφάλου και του σώματός τους. Γίνονται πολύ ευαίσθητα, σε εγρήγορση, σε αρμονία με το περιβάλλον τους».