Τα δύο φροϋδικά κείµενα της παρούσας συλλογής συγκαταλέγονται στα γραπτά που θεωρούνται ότι αφορούν την ψυχαναλυτική τεχνική. Ωστόσο, τα τεχνικά λεγόµενα γραπτά του Φρόυντ αφορούν κυρίως µια ψυχαναλυτική µέθοδο που επινοήθηκε από τον ίδιο τον Φρόυντ πρωτίστως ως µέθοδος κατανόησης του ανθρώπινου ασυνείδητου ψυχισµού και περιλαµβάνει κάποιες βασικές αρχές σχετικά γενικές και αφηρηµένες, αποθαρρύνοντας τη φαντασίωση µιας τεχνικής επί της οποίας έχουµε τον πλήρη έλεγχο.
Το πρώτο κείµενο συνιστά µια θεωρητική περισσότερο εξέταση του φαινοµένου της µεταβίβασης, το οποίο ο Φρόυντ το είχε ανακαλύψει ήδη από το 1895, αλλά δεν σταµάτησε να εµβαθύνει τη σηµασία του στα πλαίσια της ψυχαναλυτικής µεθόδου. Το κεντρικό ζήτηµα που «κατέτρεχε» τον Φρόυντ ήταν ότι η µεταβίβαση, που σε άλλες περιπτώσεις συνιστά ισχυρό µοχλό επιτυχίας, συχνά µεταβάλλεται στο ισχυρότερο µέσο αντίστασης.
Το άρθρο καταδεικνύει την προσπάθεια του Φρόυντ να ακυρώσει αυτό το µειονέκτηµα, όχι καταφεύγοντας σε κάποιες πρακτικές λύσεις αλλά κατανοώντας τη µεταβίβαση και καθιστώντας την αναλύσιµη. Για τον σκοπό αυτό διατυπώνει για πρώτη φορά µια σειρά από προτάσεις που αποτελούν σήµερα το υπόβαθρο της κλινικής σκέψης των ψυχαναλυτών.

Στο δεύτερο κείµενο το φαινόµενο του µεταβιβαστικού έρωτα εµφανίζεται ως µία εικονογράφηση του προαναφερθέντος ερωτήµατος: πώς η µεταβίβαση από µοχλός της θεραπείας µπορεί να µετατραπεί σε εµπόδιο. Αυτό που εµφανίζεται µε τον πλέον οξύ τρόπο είναι ότι ο δρόµος της ανάλυσης και «του αναλυτή είναι διαφορετικός και δεν έχει πρότυπο στην πραγµατική ζωή». Ο έρωτας µεταβίβασης βάζει στον αναλυτή ένα στοίχηµα, καθώς η αποδοχή του ερωτικού αιτήµατος της ασθενούς «είναι τόσο µοιραία για την ανάλυση όσο και η καταπίεσή του».