Η ψυχανάλυση είναι χώρος αναζήτησης μιας αλήθειας που γιατρεύει, θεμελιωμένης στην ανάγκη του ανθρώπινου υποκειμένου να δημιουργεί μορφές νοήματος και αιτιότητας ικανές να στηρίξουν την ύπαρξή του στη σκηνή του κόσμου. Το υποκείμενο ποτέ δεν σταματά να κατασκευάζει κατασκευαζόμενο, να ποιεί ποιούμενο, με συνοδοιπόρους στην  αχαρτογράφητη αυτή διαδρομή τον Έρωτα και τον Θάνατο, την αυτοδημιουργία και την καταστροφή.

Μακριά από αβαθείς θεωρήσεις και μετανεωτερικούς σχετικισμούς, το ανά χείρας βιβλίο επανεξετάζει την φροϋδική έννοια της κατασκευής, διευρύνοντας το περιεχόμενο και τη χρήση της. Ερευνά το έργο ποιήσεως εαυτού και κόσμου  όπως ο ψυχαναλυτής  το συναντά  στις παιδικές σεξουαλικές θεωρίες, στο παραλήρημα, στις αυτοκαταστροφικές παθολογίες. Αλλά και όπως αυτό εκφράζεται στην αυτοβιογραφική  στοχαστικότητα, στη  γραφή και στη μετάφραση, στις εκλεκτικές τους συγγένειες με την ψυχανάλυση.

Πώς κατασκευάζεται όμως η ίδια η ψυχανάλυση ως ιδιαίτερη κλινικο-θεωρητική πρακτική  που αναφέρεται στις  ασυνείδητες ψυχικές δομές, ενώ ταυτόχρονα δομείται από αυτές; Τι συνιστά τη μοναδικότητα της φροϋδικής μεθόδου; Ακόμη, πώς κατασκευάζεται ο ψυχαναλυτής σε μια διά βίου διαδικασία διαμόρφωσης, με καταγωγική αρχή τη δική του ψυχανάλυση; Τι αποκομίζουμε  από τη διεθνή εμπειρία και από τη «μετεμφύτευση» των ψυχαναλυτικών θεσμών στην Ελλάδα;

Συνομιλώντας με τον άλλον και τους άλλους στο  δι-αναλυτικό  και  διεπιστημονικό πεδίο, ο συγγραφέας του βιβλίου διατυπώνει  μια  πολυδιάστατη  ψυχαναλυτική θεώρηση ανοικτή στο κοινωνικοϊστορικό  και  στην  φροϋδική Kulturarbeit, χωρίς να  διστάζει  να  αναλογιστεί –μαζί με το Κακό– τη  βαρβαρότητα  στον σύγχρονο πολιτισμό.