Με το κείμενό του "Οιδιπόδειο σύμπλεγμα και οιδιπόδειος μύθος" ο Erich Fromm αποφασίζει να αναμετρηθεί με ό,τι θεωρείται, ακόμη και σήμερα, εν πολλοίς ως ο "ακρογωνιαίος λίθος" της φροϋδικής ψυχανάλυσης, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και την "αιμομικτική" σχέση μεταξύ γιου και μητέρας. Εξετάζοντας τη σχέση του φροϋδικού συμπλέγματος με τον αρχαιοελληνικό μύθο του Οιδίποδα και συγκεκριμένα με τη σοφόκλεια "τριλογία" -Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους επί Κολωνώ και Αντιγόνη-, ο Fromm ερωτά ευθέως: "δικαιούνταν ο Freud να συμπεράνει ότι ο μύθος αυτός επιβεβαιώνει την άποψή του πως ασυνείδητες αιμομικτικές ενορμήσεις και το συνεπαγόμενο μίσος κατά του πατέρα-αντιζήλου μπορούν να ανιχνευτούν σε κάθε αρσενικό παιδί;" Αντί για μια οριστική απάντηση προβαίνει σε μία θεωρητική υπόθεση με ψυχαναλυτικές, αλλά και πολιτικές συνδηλώσεις, καθώς μέσα από την εξέταση της κοινωνικής αλλαγής από το μοντέλο της μητριαρχίας σε εκείνο της πατριαρχίας, εστιάζει όχι στη σχέση μητέρας-γιου, αλλά στη σχέση του γιου με τον πατέρα.