..«Η Θεσ­σα­λο­νί­κη είναι μια ερω­τι­κή πό­λη και ο πα­τσάς δεν έχει τί­πο­τα το ερω­τι­κό». Έτσι, πέ­ρα από την κα­τα­γρα­φή του είδους και της ιστο­ρί­ας του, επι­φορ­τί­στη­κα και μ’ ένα ακό­μα κα­θή­κον. Να απο­δεί­ξω πως, σ’ ό,τι υπάρ­χει με­ρά­κι και αφο­σί­ω­ση, υπάρ­χει και έρω­τας. Και ότι βέ­βαια ο ερω­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας της πό­λης μας δεν προ­δί­δε­ται από τα πα­τσα­τζί­δι­κά της. Ίσα-ίσα που ο πα­τσάς είναι μια από­δει­ξη του ερω­τι­κού της δε­σμού με την Ανα­το­λή πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ όλες ίσως συ­γκε­κρι­μέ­νη και χει­ρο­πι­α­στή.

Εξάλ­λου γνώ­ρι­σα πολ­λούς πε­λά­τες πα­τσα­τζί­δι­κων προ­σκολ­λη­μέ­νους στη γα­στρο­νο­μι­κή τους προ­τί­μη­ση με την απα­ρέ­γκλι­τη αφο­σί­ω­ση του ερω­τευ­μέ­νου. Τό­ση, που να θε­ω­ρούν πραγ­μα­τι­κή ερω­τι­κή μυ­στα­γω­γία ένα ζε­στό πι­ά­το «σού­πα» στις πέ­ντε τα ξη­με­ρώ­μα­τα...

Από το 1992 της πρώ­της έκ­δο­σης αυτού του βι­βλίου μέ­χρι τη ση­με­ρι­νή νέα, επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη και βελ­τι­ω­μέ­νη έκ­δο­σή του πέ­ρα­σαν πολ­λά χρό­νια.

Η Θεσ­σα­λο­νί­κη, ως ζώ­σα οντό­τη­τα, άλ­λα­ξε! Άλ­λα­ξε η γε­ω­γρα­φία της και ο κοι­νω­νι­κός της χάρ­της. Άλ­λα­ξε, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, και ο χάρ­της των πα­τσα­τζί­δι­κών της.

Ση­μει­ώ­θη­καν με­τα­βο­λές στους κώ­δι­κες της γα­στρο­νο­μί­ας, απου­σί­ες εμ­βλη­μα­τι­κών πα­τσα­τζί­δι­κων και πα­ρου­σί­ες νέ­ων.

Η δεύ­τε­ρη, λοι­πόν, έκ­δο­ση αυτού του βι­βλίου μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί και ως μία νέα σκη­νο­θε­σία του ίδιου έρ­γου.