Το παρόν βιβλίο είναι η πρώτη Ιστορία της διεθνούς μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής μετά την περίοδο του μεταμοντερνισμού. Γραμμένο το 1993 και αναθεωρημένο το 1999, εξετάζει τη μορφολογία, την τεχνική και την πολιτική των αρχιτεκτονικών κατασκευών στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Αποτελεί παράλληλα μια σύνθεση ιστορικής αφήγησης, κριτικής ανάλυσης και θεωρητικής διερεύνησης, παραδειγματική ως μεθοδολογία ενός συγγραφέα που είναι καθηγητής αρχιτεκτονικών συνθέσεων.
Το βιβλίο επιδιώκει κατ' αρχάς την κατανόηση των φαινομένων της περιόδου 1945-1965, που είναι περίοδος ανοικοδόμησης αλλά και κριτικής αναθεώρησης του Μοντέρνου στην Ευρώπη, και παράλληλα αποθέωσης της κατασκευαστικής τεχνολογίας και κωδικοποίησης του λεξιλογίου του Διεθνούς Στυλ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξετάζει στη συνέχεια τα φαινόμενα των πρωτοποριών της ριζοσπαστικής δεκαετίας του 1960 και αναλύει τις προσεγγίσεις που στη συνέχεια κυριαρχούν, όπως η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική, η αποδόμηοη και η αρχιτεκτονική της υψηλής τεχνολογίας του τέλους του 20ού αιώνα. Αρχιτέκτονες όπως οι Mies, Le Corbusier, Aalto, E.N. Rogers, Utzon, Venturi, Moneo, Rossi, Tange, Eisenman, Stirling, Gehry και Piano πρωταγωνιστούν στις σελίδες του βιβλίου.
Αυτή η «λατινική» Ιστορία του Montaner έχει επίσης το χαρακτηριστικό να μην αποτελεί προϊόν του αγγλοσαξονικού περιβάλλοντος από το οποίο προέρχονται, τις τελευταίες δεκαετίες, ευάριθμες και κατά τα άλλα έγκυρες Ιστορίες της νεότερης αρχιτεκτονικής, να είναι επηρεασμένη από τη διεθνώς αναγνωρισμένη ιταλική ιστοριογραφία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και να συμβάλλει στην ανάδειξη λιγότερο γνωστών αρχιτεκτονικών φαινομένων, που βρίσκονται έξω από τα κυρίαρχα διεθνή κέντρα επιρροής, όπως για παράδειγμα εκείνα της Λατινικής Αμερικής.