Το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης του ηθοποιού βασίζεται στην ενοχή και την ντροπή. Αν έχετε σπουδάσει υποκριτική, σας ζητήθηκε να κάνετε ασκήσεις που δεν κατανοούσατε και όταν δεν τις κάνατε καλά, όπως έκρινε ο δάσκαλός σας, υποκύψατε ενοχικά στην κριτική. Σας ζητήθηκε επίσης να κάνετε ασκήσεις που κατανοούσατε, των οποίων όμως η εφαρμογή στην τέχνη της υποκριτικής σας διέφευγε και ντρεπόσασταν να ζητήσετε εξηγήσεις για τη χρησιμότητά τους.
Καθώς κάνατε αυτές τις ασκήσεις έμοιαζε σαν όλοι γύρω σας να καταλάβαιναν το σκοπό τους εκτός από εσάς - οπότε, ενοχικά, μάθατε να προσποιείστε. Μάθατε να προσποιείστε ότι «μυρίζετε τον καφέ» όταν κάνατε ασκήσεις ανάκλησης των αισθήσεων. Μάθατε να προσποιείστε ότι η «άσκηση του καθρέφτη» ήταν απαιτητική και ότι, κάνοντάς την καλά, θα σας έκανε κατά κάποιο τρόπο πιο συντονισμένους επί σκηνής. Μάθατε να προσποιείστε ότι «ακούτε τη μουσική με τα δάχτυλα των ποδιών σας» και ότι «χρησιμοποιείτε το χώρο».
Καθώς προχωρούσατε από μια τάξη στην άλλη κι από ένα δάσκαλο στον επόμενο δύο πράγματα συνέβησαν: ως άνθρωποι, εκδηλώθηκε η ανάγκη σας να πιστέψετε. Δεν ήσασταν πρόθυμοι να πιστέψετε ότι οι δάσκαλοί σας ήταν απατεώνες, οπότε αρχίσατε να πιστεύετε ότι εσείς οι ίδιοι ήσασταν απατεώνες. Αυτή η περιφρόνηση προς τον εαυτό σας έγινε περιφρόνηση προς όλους αυτούς που δε συμμερίζονταν τον συγκεκριμένο τρόπο εκπαίδευσης της σχολής σας.
Κι ενώ συνεχίζατε να προβάλλετε μια εικόνα συνεχούς σπουδής, αρχίσατε να πιστεύετε ότι δεν υπήρχε καμία πραγματική, εφαρμόσιμη τεχνική υποκριτικής και αυτή, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ήταν η μόνη πιθανή εκδοχή.
Τώρα, πώς γνωρίζω εγώ αυτά τα πράγματα για σας; Τα γνωρίζω επειδή τα υπέφερα κι εγώ ο ίδιος. Τα υπέφερα ως μακροχρόνιος μαθητής υποκριτικής και ως ηθοποιός. Τα υποφέρω σε δεύτερη φάση ως δάσκαλος υποκριτικής, ως σκηνοθέτης και ως συγγραφέας.
Ξέρω πως είστε αφοσιωμένοι και διψασμένοι ? διψασμένοι να μάθετε, διψασμένοι να πιστέψετε, διψασμένοι να βρείτε έναν τρόπο να φέρετε όλη την τέχνη που νιώθετε μέσα σας επί σκηνής. Δικαιολογημένα είσαστε πρόθυμοι να κάνετε θυσίες και νομίζετε ότι η θυσία που απαιτείται από εσάς είναι η υποταγή στη θέληση του δασκάλου. Απαιτείται όμως μια πολύ πιο επώδυνη θυσία: πρέπει να ακολουθήσετε τις προσταγές της κοινής σας λογικής.
Καλά θα ήταν να υπήρχαν πολλοί σπουδαίοι δάσκαλοι υποκριτικής, αλλά δεν υπάρχουν. Οι περισσότεροι δάσκαλοι υποκριτικής, δυστυχώς, είναι απατεώνες και βασίζονται στη σύμπραξή σας για να επιβιώσουν. Αυτό όχι μόνο σας στερεί τη θετική πλευρά της εκπαίδευσης αλλά μπλοκάρει και το μεγαλύτερό σας χάρισμα ως καλλιτεχνών: την αίσθηση της αλήθειας. Είναι αυτή η αίσθηση της αλήθειας, μια απλότητα, και συναισθήματα δέους και ευλάβειας ? τα οποία όλα τα διαθέτετε ? που θα αναζωογονήσουν το Θέατρο. Πώς τα μεταφέρετε όμως αυτά επί Σκηνής;
Αυτό το βιβλίο προσφέρει μερικές υπέροχες, απλές συμβουλές και προτάσεις. Είναι το καλύτερο βιβλίο που γράφτηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια πάνω στην υποκριτική. Οι τεχνικές οδηγίες, τελικά, μπορ