Μέχρι το Λεμονοδάσος να πάψει να είναι Λεμονοδάσος. Να γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο σφυγμών ανάμεσα σε βίλες, επαύλεις και ξενοδοχεία… Μια αποθήκη αρωμάτων που σαπίζουν… Τα δέντρα να καούν ή να μαραθούν… Να χτιστούν αναχώματα, φράγματα, οχυρά… να εμποδίζουν τη ζωή, να την κρατάνε απέξω, να τη σπρώχνουν όλο και βαθύτερα στο άνυδρο χώμα… Να χτιστούν τα μάτια και τα χέρια μας, το βλέμμα και τα χάδια μας στην πέτρα… Κανένας έρωτας, καμιά επιθυμία, κανένα κορμί, μονάχος του ο καθένας θα νικιέται… Το αίμα θα συνεχίζει να κυλάει βλοσυρό, η καρδιά να χτυπάει από συνήθεια… Όλοι οι πόθοι ξεθυμασμένοι, όποιος πρόλαβε να παραδοθεί παραδόθηκε, οι υπόλοιποι θα ξερνάμε πιωμένοι στις κουφάλες… Θα περνάνε μηχανές και θα φρενάρουν μπροστά σε μια χούφτα λεμονανθούς, τι διάολο, θ’ αναρωτιούνται, ποια νύφη ξεστολίστηκε; Ποιος μερακλής πήρε την παρθενιά της;... Κανένας έρωτας δεν αρνήθηκε τον Παράδεισό του, πώς πιστέψαμε ότι ο δικός μας θα περπάταγε στη γη;… Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Μακριά ο ένας απ’ τον άλλο ίσως καταφέρουμε να είμαστε περισσότερο μαζί… Είναι παράλογο, είναι σκληρό, είναι όλα όσα είναι για πάντα καταδικασμένα και πνιγηρά… Αλλά δε θα πεθάνουμε γι’ αυτό, κανένας δεν πεθαίνει από έρωτα στις μέρες μας, θα ήταν γελοίο.