ους υπαίθριους χώρους που ζωγραφίζει τα τελευταία χρόνια ο Χρόνης στο Πετρί ούτε τους περπάτησα ποτέ ούτε έχω σε ικανοποιητικό βαθμό την εμπειρία της ζωντανής εικόνας τους. Αυτό θα ήταν άνευ σημασίας, αν ο ζωγράφος δεν επέμενε τόσο πολύ στην εκτεταμένη αποτύπωσή τους, με τόσο πολλά έργα, που υποχρεώνουν τον θεατή να επισκεφθεί επανειλημμένα το (ζωγραφισμένο) τοπίο και τελικά να το γνωρίσει μέσα από τη ζωγραφική του εικόνα. Η ζωγραφική μπορεί μερικές φορές να κάνει οικείο έναν τόπο, κι ας μην είναι αυτός ο σκοπός της. Πολλοί ζωγράφοι, διάφορων εποχών, εξακολουθούν να μας δανείζουν τα μάτια τους, ώστε, βλέποντας για πρώτη φορά ένα μέρος, να το αναγνωρίζουμε ως θέμα κάποιου πίνακα. Είναι μια ευχάριστη αίσθηση, που νιώθουμε συχνά στα ταξίδια μας, αλλά ήσσονος σημασίας για τη ζωγραφική, ακόμα και για την τοπιογραφία. Πάντως, σε αυτά εδώ τα έργα, η παρουσία του τοπίου γύρω από "το απέναντι βουνό" είναι τόσο κυρίαρχη που δύσκολα την ξεπερνάει κανείς, αν θέλει να δει μόνο τις καθαρώς εικαστικές ποιότητες της ζωγραφικής.