O μεγάλος κλασικός σκηνοθέτης, αδικαιολόγητα απών από τις ελληνικές οθόνες, ακολουθώντας τις παρορμήσεις του καλλιτεχνικού ταμπεραμέντου του, αποφάσισε πολύ νωρίς να εγκαταλείψει τις αρχιτεκτονικές σπουδές του και να στραφεί στη ζωγραφική. Αρχικά ηθοποιός και σεναριογράφος για τον Joe May, από το 1919 ως το 1961 σκηνοθέτησε σαράντα δύο ταινίες πρώτα στη Γερμανία, ύστερα στη Γαλλία (Λιλιόμ, 1934), κατόπιν στο Χόλιγουντ και τέλος πίσω στη Γερμανία. Γεφυρώνοντας την τεράστια διαφορά ανάμεσα στις δυο ιστορικές περιόδους -το βουβό και τον ομιλούντα κινηματογράφο, τον εξπρεσιονισμό και τον κλασικισμό- αλλά και ανάμεσα στα δυο συστήματα παραγωγής -το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό- κατάφερε να διαφυλάξει την καλλιτεχνική του οντότητα μένοντας πιστός στην τραγική οπτική του, που γαλουχήθηκε από τις ιδέες του Γκαίτε, του Νίτσε και του Μπρεχτ και ανοίχτηκε στα μεγάλα προβλήματα του εικοστού αιώνα. Η επιστημονική φαντασία, το ψυχοπαθολογικό κοινωνικό θρίλερ, η περιπέτεια σε μεγάλη κλίμακα (ακόμα και το καθαρόαιμο αμερικανικό γουέστερν) ήταν τα κινηματογραφικά είδη στα οποία ο Lang χάρισε μια ανεπανάληπτη καθαρότητα της κινηματογραφικής γραφής. Η εικαστικότητα, η σκληρή ποίηση, το αδιάκοπο παιγνίδι του πλάνου με το φως και το σκοτάδι είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του θαυμαστού ύφους του, που οι κινηματογραφόφιλοι έμαθαν να απολαμβάνουν και οι αισθητικοί έχουν αναλύσει σε αμέτρητες μελέτες. Μια μεγάλη αναδρομή στο έργο του Fritz Lang, γεγονός υψίστης καλλιτεχνικής σημασίας, μας αποκαλύπτει όχι μόνο τη διαχρονικότητα του οράματος του δημιουργού αλλά και ολόκληρη την περιπέτεια του κλασικού κινηματογράφου.