Τα φώτα ανάβουν και πάλι· τα μάτια ανοιγοκλείνουν. Το τέλος της ταινίας που διακόπτει απότομα την προβολή δημιουργεί στο θεατή μια έλλειψη, ένα κενό το οποίο προσπαθεί να καλύψει με τη συζήτηση ή με την προσφυγή σε σχόλια, σε κινηματογραφική κριτική. Πώς μπορούμε όμως να διαβάσουμε μια ταινία;
O Pierre Sorlin, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον μεταπολεμικό ιταλικό κινηματογράφο -ο οποίος επιτρέπει την αναμέτρηση με τα κοινωνικά προβλήματα καλύτερα από κάθε άλλον στην Ευρώπη-, προτείνει μια μέθοδο «ανάγνωσης» που λαμβάνει υπόψη την ιδιαιτερότητα του φιλμικού φαινομένου. Δίνοντας μεγάλη προσοχή στις δεσμευτικές οικονομικές παραμέτρους (η ταινία πρώτα απ? όλα είναι εμπορικό αγαθό, και έτσι εδώ αποσαφηνίζεται ο ρόλος των παραγωγών και των διανομέων), ο συγγραφέας αναλύει πώς συντάσσεται μια ταινία, τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που διανοίγει αναδεικνύοντας όσα ομολογεί και όσα αρνείται μια κοινωνία για τον εαυτό της, καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο την υποδέχεται το κοινό· το κοινό που βλέπει πάντοτε όσα θέλει να δει και προβάλλει στην οθόνη τους φόβους, τις ελπίδες και τις αρνήσεις του.
Απαραίτητο στον σημερινό ιστορικό, ο οποίος είναι περισσότερο εξοικειωμένος με την επεξεργασία των κειμένων παρά των οπτικοακουστικών τεκμηρίων, το βιβλίο αυτό θα γοητεύσει επίσης όλους όσοι επιθυμούν να κατανοήσουν την «απόλαυση του κινηματογράφου» και να την παρατείνουν.