Ο Τραγικός Καθρέφτης είναι μια έκφραση που χρησιμοποίησαν σε θεατρικά έργα τους οι κορυφαίοι ελισαβετιανοί δημιουργοί Σαίξπηρ και Μάρλοου, για να δηλώσουν ότι το θέατρο, στις κορυφαίες του στιγμές, δεν αντιγράφει παθητικά την ζωή, αλλά την ερμηνεύει και την αλλάζει. Αναφερόμενη στο αρχαίο ελληνικό δράμα, και ιδιαίτερα στην τραγωδία η ίδια έννοια θέτει μια σειρά από κεντρικά ερωτήματα:
Πώς και πόσο μπορεί το θέατρο των Ελλήνων και κάθε σημαντικό θέατρο να ζήσουν και να εμπνεύσουν σε μια ώρα δεινής όχι μόνον οικονομικής, αλλά και πολιτισμικής γενικότερα κρίσης, που πλήττει με ιδιαίτερη αγριότητα την πατρίδα μας;
Τι κινδύνους περικλείει το να μένει ο κόσμος μας ορφανός από σημαντικές παραστάσεις τραγωδίας σε μια στιγμή όπου οι καθημερινές τραγωδίες πλήττουν τη ζωή του τόπου μας και του πλανήτη;
Πόσο σημαντικό είναι, σε μια ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός ισοπεδώνει και πλαστογραφεί τα πάντα και φυσικά το θέατρο, να μελετήσουμε και να εμβαθύνουμε στους κώδικες που ανέδειξε η ελληνική Σχολή παραστάσεων αρχαίου Δράματος με μια σειρά από διάνοιες όπως ο Ροντήρης, ο Μινωτής, ο Κουν, ο Βολανάκης και άλλοι;
Ποια είναι η σχέση αυτής της σχολής με την διαχρονική άυλη κληρονομιά του χώρου μας, δρώμενα, δημοτικά τραγούδια, λαϊκό θέατρο, στην Ελλάδα και ευρύτερα την Μεσόγειο, και με τα αρχαία τραγικά κείμενα, που αποτελούν κρυπτογραφημένες σκηνοθεσίες; Ποια είναι η βαθύτερη σχέση των μεγάλων εκπροσώπων του θεατρικού μοντερνισμού, όπως ο Μπρεχτ και ο Αρτώ, με το κλασικό θέατρο και ειδικά την τραγωδία;
Και ποιες, τελικά, οι προοπτικές για τους σημερινούς δημιουργούς, ιδιαίτερα τους νέους που, μέσα σε μύριες δυσκολίες, αναμετρώνται με το τραγικό είδος;
Καρπός και προέκταση τεσσάρων χρόνων λειτουργίας του Εργαστηρίου Αρχαίο Δράμα Πολιτισμός και Πολιτική Ο Τραγικός Καθρέφτης απευθύνεται σε όλους όσοι, ως ερμηνευτές, δημιουργοί, επιστήμονες ή ακόμη αναγνώστες και θεατές, αγαπούν το θέατρο και αγωνιούν για την πορεία του.