Πριν ξεκινήσουν, ο δάσκαλος πηγαίνει στο σπίτι ενός μαθητή του, ορφανού από πατέρα, για να αποχαιρετήσει αυτόν και τη μητέρα του. Εκεί ο δάσκαλος πληροφορείται ότι η μητέρα είναι άρρωστη. Το παιδί τού ζητάει να τον πάρει μαζί του στο ταξίδι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το αγόρι αρρωσταίνει και αδυνατεί να συνεχίσει την πορεία.  Στα μέλη της ομάδας κυριαρχεί η ανησυχία για την έκβαση της αποστολής, γι’ αυτό και σκέφτονται να συνεχίσουν χωρίς το αγόρι. Το παλαιό έθιμο ωστόσο απαιτεί να ερωτηθεί ο άρρωστος αν επιθυμεί να εγκαταλειφθεί και να πεθάνει ή όχι. Το αγόρι λέει Ναι, παράλληλα όμως ζητά να τον ρίξουν στο γκρεμό, επειδή φοβάται να πεθάνει μόνο. Είναι σαφής η προτεραιότητα του κοινωνικού συνόλου που επιβάλλει τη θυσία του αγοριού.

Στο Αυτός που λέει Όχι, το αγόρι αρνείται να θυσιαστεί προτάσσοντας τη λογική και την αμφισβήτηση του καθιερωμένου. Το μήνυμα είναι σαφές: Κανένα έθιμο, καμία εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να ορίζει τη ζωή του ατόμου.