Ο Βικτόρ, εννιάχρονο παιδί με ανάστημα, μυαλό και ευαισθησία ώριμου άντρα, ανακαλύπτει μέσα σε μια βραδιά τον κόσμο. Κοινωνεί όλες τις εμπειρίες της ζωής και στο τέλος της βραδιάς πεθαίνει, αφού αναλώθηκε. Η πορεία του από το άδολο, παιχνιδιάρικο γέλιο προς την αποκάλυψη της δυσωδίας, προς τη θλίψη, τη γνώση, έχει φυσιολογικό τέρμα της τον θάνατο.

Οι οικογένειες Πωμέλ και Μανιώ έχουν κοινωνικές σχέσεις. Ο κύριος Πωμέλ, πατέρας του Βικτόρ, και η κυρία Μανιώ, μητέρα της Εσθήρ, έχουν ερωτικές σχέσεις. Ο Βικτόρ και η μικρή Εσθήρ είναι αδέλφια. Ο κύριος Μανιώ προτιμάει να αγνοεί τα γεγονότα. Ο Βικτόρ αποκαλύπτει το σκάνδαλο. Σπρώχνει τον κύριο Μανιώ στην τρέλα πρώτα, και στον θάνατο μετά. Οδηγεί τους γονείς του σε αυτοκτονία.

Η δεσπόζουσα κωμικότητα του έργου πηγάζει και κατευθύνεται από τον ίδιο τον Βικτόρ, ο οποίος κυριεύει την εξουσία και γίνεται τιμωρός. Κατευθύνει τους μεγάλους προς τα εκεί που θέλει αυτός, με ένα πνεύμα και μια σιγουριά στην κρίση που προκαλεί τρόμο. Το έργο κλείνει με τη φράση της καμαριέρας: «Μα ‒ αυτό είναι δράμα!».