Ολόκληρο το θεατρικό έργο είναι μια σκευωρία, μια θεωρητική μηχανορραφία, όπου οι ήρωες αλλάζουν προσωπεία συχνότερα από ενδύματα, προκαλώντας πλήρη σύγχυση ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, ανάμεσα στην ταυτότητα και στην αντίφαση.
Οι ήρωες είναι ταυτόχρονα τραγικοί και γελοίοι, γιατί η απλοϊκότητά τους είναι εμποτισμένη με καχυποψία, η νοητική οξυδέρκειά τους ολισθαίνει προς την αφέλεια και η επιδίωξή τους να αντιληφθούν την αλήθεια είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη αφού, κατά τον συγγραφέα, δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια.