Στο «Όνειρο του λόφου Γκέλλερτ», ο αστικός ατομικισμός δεν κατανοεί τις βαρβαρότητες του πολέμου, δεν συμβιβάζεται με την προστυχιά, αν και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Εν τέλει καταφεύγει στην ουτοπία προσωπικών παραδείσων, στον ονειρικό κόσμο του ανέφικτου. Η λογοτεχνία του φανταστικού είναι καταφύγιο των απανταχού της γης κατατρεγμένων. «Παραμυθία της ψυχής μου, ανήσυχης», όπως θα έλεγε η ποιήτρια Ζωή Καρέλλη.