Ο Μπερανζέ, ένας βασιλιάς μ' εξασθενημένη δύναμη του οποίου το βασίλειό καταρρέει, μαθαίνει πως θα πεθάνει μέσα σε μιάμιση ώρα. Ολόκληρο το έργο γίνεται ένα προκαθορισμένο τελετουργικό της πτώσης και του τέλους, μέσα από το οποίο ο Ιονέσκο επιχειρεί μια αλληγορική καταγραφή της εμμονής και του φόβου του θανάτου, απ' τον οποίο μάταια πασχίζει να απαλλαγεί ο άνθρωπος.

"Όταν ο Ριχάρδος ο Β' πεθαίνει" λέει ο Ιονέσκο -"νιώθεις ότι είσαι παρών στο θάνατο ενός πολυαγαπημένου σου προσώπου". Αλλά και αντίθετα, όταν ένας δικός μας άνθρωπος πεθαίνει μήπως δεν νιώθουμε ότι γίνεται βασιλιάς;

Ο Βασιλιάς- ο άνθρωπος θα πεθάνει στο τέλος της παράστασης.

Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα κάνει τα πάντα για να το αποφύγει.

Και τι ωραίες ιστορίες!

Πόση φαντασία! Πόσα ταξίδια του κορμιού και του μυαλού προκειμένου να αποφύγει να παραδοθεί στο αναπόφευκτο!

Μοιάζει με μπαλέτο, όπου ο χορευτής θα σταματήσει μόνον όταν δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του πια.
Και μετά; Θα μείνει τίποτα;

Ή θα χαθούνε όλοι; Θα γίνουν λέξεις σε ιστορίες για το θέατρο ή και τραγούδι που το λένε τα παιδιά;