Κάθε πρωί που ξυπνώ", έγραφε ο ζωγράφος των εύκαμπτων ρολογιών και των φλεγόμενων καμηλοπαρδάλεων, "βιώνω μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις: να είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί..." Ο Νταλί, ένας Καταλανός εθισμένος στη δόξα και το χρυσάφι, ζωγράφισε πολύ και μίλησε πολύ. Το αγαπημένο του θέμα συζήτησης ήταν "πώς να γίνετε μεγαλοφυΐα". Η συνταγή του: "Ω, Σαλβαδόρ, τώρα το ξέρεις: αν παίζεις τη μεγαλοφυΐα, στο τέλος γίνεσαι!"
Στα 6 του χρόνια ήθελε να γίνει μαγείρισσα, και επέμενε να χρησιμοποιεί τη λέξη σε γένος θηλυκό· στα 7 του, ο Ναπολέων. "Από τότε", είπε αργότερα, "η φιλοδοξία μου δεν έπαψε να μεγαλώσει, όπως και η μεγαλομανία μου. Τώρα θέλω μόνο να είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί· αυτό και τίποτε άλλο...". Σε αυτή περίπου την ηλικία ζωγράφισε και το πρώτο του έργο.