Σε ένα βιβλίο που έμελλε να αποδειχθεί σταθμός για τους καιρούς μας, ο Charles Taylor αναλαμβάνει την πρόκληση να διερευνήσει το νόημα της αλλαγής πού έχει συντελεστεί στη θέση της Θρησκείας στις Δυτικές κοινωνίες τους τελευταίους αιώνες: τί ακριβώς συμβαίνει ώστε μια κοινωνία που της ήταν αδιανόητο -πρακτικά και ουσιαστικά- να μην πιστεύει στον Θεό, να αντιμετωπίζει σήμερα την πίστη απλώς ως μία δυνατότητα του ανθρώπου μεταξύ άλλων;
Ο Taylor, αναμφισβήτητα ένας από τους διορατικότερους στοχαστές επί αυτών των ερωτημάτων, κομίζει μια μοναδική οπτική. Εξετάζει την εμφάνιση και εξέλιξη πτυχών της νεωτερικότητας εντός της καλούμενης "Δυτικής Χριστιανοσύνης". Αυτό που αντικρίζει, δεν είναι στην πραγματικότητα ένας απλός και διαρκής μετασχηματισμός, αλλά μια σειρά από επανεκκινήσεις, όπου προγενέστερες εκφάνσεις της θρησκευτικής ζωής ξεθωριάζουν και νέες ξεπροβάλλουν στη θέση τους. Βλέπουμε λοιπόν πώς το σημερινό κοσμικό σύμπαν δεν χαρακτηρίζεται από την απουσία της θρησκείας -παρόλο πού σε ορισμένες κοινωνίες η θρησκευτική πίστη και πρακτική έχουν αισθητά εγκαταλειφθεί- αλλά μάλλον από τη διαρκή γέννηση νέων θρησκευτικών, αντι-θρησκευτικών και πνευματικών επιλογών, τις όποιες άτομα και ομάδες υιοθετούν ώστε να νοηματοδοτήσουν τον βίο τους και τις πνευματικές τους ανησυχίες.