Κατὰ τὶς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ζοῦμε ἀκραῖες ὑπαρξιακὲς καταστάσεις: ἀπὸ τὴ μία, ἡ τραγικὴ πτώση τοῦ Ἰούδα, ποὺ ἀπὸ Μαθητὴς τοῦΧριστοῦ κατακρημνίζεται στὸν Ἅδη τῆς ἀμετανοησίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ μετάνοια τῆς πόρνης, ποὺ ἀνυψώνεται ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἁμαρτίας στὰ κράσπεδα τοῦ Παραδείσου. Ἕνα ἐρώτημα πλανιέται ἀνὰ τοὺς αἰῶνες: «Γιατί ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔφερε σὲ ἐπίγνωση τὸν Ἰούδα, ὥστε νὰ μὴν ἀποτολμήσει τὴν προδοσία;»Ἐντυπωσιάζει ὁ ἀριστουργηματικὸς τρόπος χειρισμοῦ τοῦ θέματος ἀπὸ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Περιγράφει πλῆθος ἐνεργειῶν, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Χριστὸς ἐπιχειροῦσε διακριτικά, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο, νὰ τὸν φέρει σὲ ἐπίγνωση. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μετανοήσει μὲ τὴν βία, παρὰ μόνο μὲ τὴν δική του προαίρεση, ἀφοῦ ὁΘεὸς μᾶς ἔπλασε ἐλεύθερα ὄντα, κατ’ εἰκόνα Του, καὶ
ὄχι ἁπλὲς μαριονέτες:«Ἐπειδὴ γὰρ κυρίους ἡμᾶς ἐποίησε καὶ τῆς τῶν φαύλων καὶ τῆς τῶν ἀγαθῶν πράξεων αἱρέσεως, καὶ ἑκόντας εἶναι βούλεται καλούς· διὰ τοῦτο, ἂν μὴ βουλοίμεθα, οὐ βιάζεται οὐδ’ ἀναγκάζει·» (σελ. 46). Στοὺς δύο αὐτοὺς ἄξονες, εὐεργετικές-διακριτικὲς θεῖες ἐνέργειες καὶ κατάχρηση τοῦ αὐτεξούσιου μὲ ἐναντίωση καὶ ἀμετανοησία, πλέκεται τὸ δράμα τοῦ Ἰούδα…